Even bigger and uglier

Op zoek naar een pleisterplaats voor de lunch, onderweg van Canberra naar Sydney, kwamen we in Goulburn toevallig deze Big Merino tegen. Zoals ik al eerder vertelde, zijn Australiërs dol op dit soort gigantische kitsch. Aan de voet ervan vind je een winkeltje waar je allerlei wollen souvenirs kunt kopen (zoals Uggs, die dure maar lelijke laarzen, gevoerd met schapenwol).

Dolfijnen!

Hoe komt het toch dat dolfijnen zo'n grote aantrekkingskracht hebben voor ons?

Als kind ging ik vaak naar de dolfijnenshows in de Zoo kijken, en daar genoot ik altijd enorm van. Maar ze in het wild kunnen bekijken, dat is toch helemaal iets anders. Adembenemend om ze in het water te zien tuimelen!

Het mooist was om ze, net als de vele stoere Australische surfers die we aan de stranden gezien hebben, door de hoge golven tegen de kust te zien "surfen". Prachtig ...

Het behoorde ook tot de mogelijkheden om naar walvissen te gaan kijken: die trekken in de winter langs de Australische kust van Antarctica naar het warmere noorden. Eén keer hebben we hun spuitkolom gezien, van op een heuvel die uitkeek op de zee, en ik zou het wel spannend gevonden hebben om ze van dichterbij te gaan bekijken. Maar met het slechte weer van de laatste dagen hebben we het toch niet aangedurfd om de zee op te gaan - bang voor zeeziekte ...

Something, something, Ella, something

Ons nichtje Ella (7 - nee, 7,5!) is een echt Australisch kind. Het Nederlands dat ze als klein kindje leerde van haar moeder en tijdens de vakanties in België, is waarschijnlijk nog wel aanwezig maar zit heel ver weg. Wat zou je er ook mee doen in Australië?

Alleen "ik hou van jou, mama", "kip met appelmoes",  "kandijsiroop" en "Napoleonbollekes" blijven begrippen die uitsluitend in het Nederlands worden gehanteerd. Tijdens het spelen van haar favoriete gezelschapsspelletje Espresso telt ze haar kaarten, na wat aarzelen en op vraag van haar moeder, netjes in het Nederlands. En af en toe laat ze horen dat ze weet hoe je een Nederlands woord dat wij gebruiken, in het Engels vertaalt.

Toen onze kinderen jonger waren, spraken ze Nederlands tegen haar. Maar nu het hele gezin goed Engels spreekt, spreken we allemaal Engels met haar. Misschien jammer, maar het is wel het meest praktische.

Maar de gesprekken onder volwassenen verlopen uiteraard in het Nederlands. Af en toe vangt Ella haar naam op en dan zegt ze: "Mom, you said my name! Something, something, Ella, something!". Mama legt dan uit waar het gesprek over ging. Het grappige is dat ze af en toe denkt dat we het over haar hebben, terwijl we bijvoorbeeld het woord "elke" gebruiken.

De geneugten van de natuur

In theorie kan je in Australië op veel plaatsen wild kamperen. In de praktijk is dat met ons motorhome-monster niet altijd zo eenvoudig. Gisteren reden we onszelf, op zoek naar een geschikte kampeerplek, bijna vast op een zandweg die ongeveer zo breed was als onze motorhome zelf en waar de plassen zo diep werden dat we niet verder durfden. Ik heb al mijn rijvaardigheid uit de kast moeten halen om de motorhome op die beperkte ruimte gedraaid te krijgen. Dan toch maar naar een camping gereden. Daar aangekomen merkten we dat we toch een klein souvenir meegenomen hadden uit het bos ...

Gelukkig vinden we af en toe wel een mooie open plek in een State Forest waar we kunnen overnachten. We maken dan een kampvuur en genieten van de rust en het geluid van de vogels.

Toen we gisterenochtend van de camping vertrokken om onze rit terug naar het zuiden te vervolgen, vertelde de campingeigenaar ons dat er op de Pacific Highway, de kustweg van noord naar zuid, een zwaar ongeluk was gebeurd, en dat we beter omreden. Het bleek een omweg van meer dan een uur te zijn, over twee heuvels en door een stuk regenwoud. Die regenwouden vind je vooral in het subtropische en tropische noorden, maar ook in het meer zuidelijke deel waar we nu zitten, kan je ze vinden als je een eind het binnenland inrijdt. Onderweg echt prachtige stukken natuur gezien, maar geen eenvoudige rit met een motorhome. En veel tijd hebben we niet gewonnen vrees ik. Maar toen we onszelf in een klein restaurantje beloonden met een kom warme pompoensoep en een stuk pie, blikten we toch tevreden terug op dit onverwachte uitstapje.

Koala's en kangoeroes

In Dreamworld, het grootste pretpark van Australië, worden de dieren behandeld zoals het volgens mij in België niet meer mag - zelfs niet in het circus. De Bengaalse tijgers (waaronder 1 prachtig wit exemplaar) worden een paar keer per dag opgevoerd om kunstjes te doen in een show. Tegen (forse) betaling mag je met twee tijgerwelpen spelen, een tijger eten geven of met een tijger op de foto. De beesten laten het allemaal gewillig toe.

Verder is er een afgebakende zone waar kangoeroes zitten. Voor 1 dollar koop je een zakje eten om ze te voeren. Dagelijks passeren er duizenden toeristen die dat willen doen. En er is geen enkel toezicht. Het gevolg laat zich raden: de beesten liggen lui op de grond, bewegen zich nauwelijks (ze hebben trouwens ook amper ruimte om rond te springen) en laten zich aaien in ruil voor veel te veel eten. Ook nichtje Ella en dochter Anneleen konden niet aan de verleiding weerstaan, ze kregen van een Australische een restje eten en zijn ook de kangoeroes gaan voeren. Maar ik bekeek dat toch met heel gemengde gevoelens.

Je kan jezelf ook laten fotograferen met een koala op je arm. Het dier zit op de arm van een oppasser, je krijgt wat uitleg over hoe je je handen en armen moet houden en dan krijg je het diertje op je arm. Schattig hoor, maar ik vind het toch stuitend. Dit alles wordt dan overgoten met een sausje van bescherming van de dieren. Je kan een dier adopteren of geld storten in hun fonds om de tijgers, de koala's of de bilby's in het wild te beschermen.

Meer bewondering had ik dan toch voor wat men in het koalaziekenhuis doet, waar we vorige week langs reden. De inkom was gratis en we kregen een rondleiding van een enthousiaste vrijwilliger die vertelde over het leven van de koala's en ons langs de kooien leidde waar zieke en gewonde koala's werden verzorgd. De meeste dieren worden terug vrijgelaten als ze genezen zijn, maar voor sommige beestjes kan dat niet. We zagen bijvoorbeeld een blinde koala en een koala die nog maar 3 pootjes had. In gevangenschap kunnen ze zich prima behelpen, in het wild natuurlijk niet.

Een paar jaar geleden heeft men een uiterst zeldzame witte koala behandeld. Die hebben ze in het grootste geheim weer vrijgelaten - hij zou een wat te gemakkelijke prooi zijn voor verzamelaars van zeldzame dieren.

Christmas in July - sociale Australiërs

Terwijl jullie in België 21 juli vierden, belandden wij toevallig bij een viering van Christmas in July.

Dit is een feest dat gevierd wordt op 21 juli, ter compensatie voor het feit dat het echte Kerstmis hier midden in de zomer valt en dus geen winterfeest is met de bijhorende gezelligheid. Bij voorkeur trekken sommige Australiërs rond 21 juli zelfs naar de bergen, om een echte White Christmas te kunnen beleven.

Wij kampeerden vannacht toevallig op een camping waar een plaatselijke motorhome club zijn jaarlijkse Christmas in July-etentje hield, en we mochten - tegen betaling weliswaar - mee aanschuiven.

Het feest werd gevierd, compleet met kerstmutsen, kerstverlichting, een kerstboompje, kerstcadeautjes en de onvermijdelijke Engelse Christmas Pudding. De kerstmuziek werd wel vervangen door een plaatselijke zangeres die met behulp van een karaoke-installatie wat covers bracht.

Het gaf ons ook de gelegenheid om een praatje te slaan met de "locals". We hadden o.a. een gesprek met een man die in 1969 vanuit Engeland naar Australië emigreerde met een vrouw, vier kinderen, zijn hele bezit van 600 dollar en 15 kisten als bagage, en hier een goed leven heeft opgebouwd. Hij was net terug van een familiebezoek in Engeland en begreep niet dat niet alle Europeanen veel liever in Australië zouden komen leven. Hij vroeg onze Maarten of die niet liever in Australië zou komen wonen, en schudde niet-begrijpend het hoofd toen die niet bepaald enthousiast reageerde.

Vorige week liepen Anneleen en ik in de supermarkt te bespreken dat we nog brood moesten kopen en waar we dat in 's hemelsnaam zouden kunnen vinden. Een oudere dame liep al een tijdje met haar karretje naast ons - wat we een beetje vreemd vonden. Opeens vraagt ze ons: "What are you looking for?". Wij: "bread". "O", zegt ze, "brood!". Met een duidelijke Nederlandse tongval. Ze wees ons de weg naar het brood en vertelde ons dat ze meer dan 50 jaar geleden uit Nederland geëmigreerd was, maar dat ze eigenlijk geen Nederlands meer sprak. Het ontroerde mij toch een beetje, het zag er ook zo'n echt Hollandse dame uit.

Die behulpzaamheid hebben alle Australiërs wel in zich, ze zijn heel sociaal en willen je helpen waar mogelijk. Sta je op straat een stadsplannetje te bestuderen, dan komen ze vragen welke straat je zoekt. Sta je op de camping aan de motorhome te prutsen, dan vragen ze of ze kunnen helpen. 

Ze zijn er ook altijd op uit om een praatje met vreemden te slaan, te ontdekken waar je vandaan komt en dan hun kennis van België of Europa te etaleren. Ze vertellen dat België dat land is waar zoveel ongelukken gebeuren omdat de mensen er de voorrang van rechts niet respecteren (?), of ze vertellen dat ze gehoord hebben dat het in Londen zo'n slecht weer is en of dat in België ook zo is (nou en of, en het is daar nochtans zomer!). Sommigen zijn heel trots dat ze zelfs weten dat er in België twee talen gesproken worden. Je moet er wat aan wennen, aan dat zoeken van contact, want dat zijn we in België niet zo gewoon. Maar het is best wel aangenaam.

Wat hebben de smurfen met Australië te maken??

Foto gemaakt in Dreamworld, het grootste Australische pretpark. In samenwerking met Dreamworks, dus de thema's zijn Shrek, Madagascar, ...

In de souvenirwinkel ontdekten we dit rek tussen de koala's en de kangoeroes. Onze Belgische trots deed ons toch even de wenkbrauwen fronsen ...