Something, something, Ella, something

Ons nichtje Ella (7 - nee, 7,5!) is een echt Australisch kind. Het Nederlands dat ze als klein kindje leerde van haar moeder en tijdens de vakanties in België, is waarschijnlijk nog wel aanwezig maar zit heel ver weg. Wat zou je er ook mee doen in Australië?

Alleen "ik hou van jou, mama", "kip met appelmoes",  "kandijsiroop" en "Napoleonbollekes" blijven begrippen die uitsluitend in het Nederlands worden gehanteerd. Tijdens het spelen van haar favoriete gezelschapsspelletje Espresso telt ze haar kaarten, na wat aarzelen en op vraag van haar moeder, netjes in het Nederlands. En af en toe laat ze horen dat ze weet hoe je een Nederlands woord dat wij gebruiken, in het Engels vertaalt.

Toen onze kinderen jonger waren, spraken ze Nederlands tegen haar. Maar nu het hele gezin goed Engels spreekt, spreken we allemaal Engels met haar. Misschien jammer, maar het is wel het meest praktische.

Maar de gesprekken onder volwassenen verlopen uiteraard in het Nederlands. Af en toe vangt Ella haar naam op en dan zegt ze: "Mom, you said my name! Something, something, Ella, something!". Mama legt dan uit waar het gesprek over ging. Het grappige is dat ze af en toe denkt dat we het over haar hebben, terwijl we bijvoorbeeld het woord "elke" gebruiken.

De geneugten van de natuur

In theorie kan je in Australië op veel plaatsen wild kamperen. In de praktijk is dat met ons motorhome-monster niet altijd zo eenvoudig. Gisteren reden we onszelf, op zoek naar een geschikte kampeerplek, bijna vast op een zandweg die ongeveer zo breed was als onze motorhome zelf en waar de plassen zo diep werden dat we niet verder durfden. Ik heb al mijn rijvaardigheid uit de kast moeten halen om de motorhome op die beperkte ruimte gedraaid te krijgen. Dan toch maar naar een camping gereden. Daar aangekomen merkten we dat we toch een klein souvenir meegenomen hadden uit het bos ...

Gelukkig vinden we af en toe wel een mooie open plek in een State Forest waar we kunnen overnachten. We maken dan een kampvuur en genieten van de rust en het geluid van de vogels.

Toen we gisterenochtend van de camping vertrokken om onze rit terug naar het zuiden te vervolgen, vertelde de campingeigenaar ons dat er op de Pacific Highway, de kustweg van noord naar zuid, een zwaar ongeluk was gebeurd, en dat we beter omreden. Het bleek een omweg van meer dan een uur te zijn, over twee heuvels en door een stuk regenwoud. Die regenwouden vind je vooral in het subtropische en tropische noorden, maar ook in het meer zuidelijke deel waar we nu zitten, kan je ze vinden als je een eind het binnenland inrijdt. Onderweg echt prachtige stukken natuur gezien, maar geen eenvoudige rit met een motorhome. En veel tijd hebben we niet gewonnen vrees ik. Maar toen we onszelf in een klein restaurantje beloonden met een kom warme pompoensoep en een stuk pie, blikten we toch tevreden terug op dit onverwachte uitstapje.

Koala's en kangoeroes

In Dreamworld, het grootste pretpark van Australië, worden de dieren behandeld zoals het volgens mij in België niet meer mag - zelfs niet in het circus. De Bengaalse tijgers (waaronder 1 prachtig wit exemplaar) worden een paar keer per dag opgevoerd om kunstjes te doen in een show. Tegen (forse) betaling mag je met twee tijgerwelpen spelen, een tijger eten geven of met een tijger op de foto. De beesten laten het allemaal gewillig toe.

Verder is er een afgebakende zone waar kangoeroes zitten. Voor 1 dollar koop je een zakje eten om ze te voeren. Dagelijks passeren er duizenden toeristen die dat willen doen. En er is geen enkel toezicht. Het gevolg laat zich raden: de beesten liggen lui op de grond, bewegen zich nauwelijks (ze hebben trouwens ook amper ruimte om rond te springen) en laten zich aaien in ruil voor veel te veel eten. Ook nichtje Ella en dochter Anneleen konden niet aan de verleiding weerstaan, ze kregen van een Australische een restje eten en zijn ook de kangoeroes gaan voeren. Maar ik bekeek dat toch met heel gemengde gevoelens.

Je kan jezelf ook laten fotograferen met een koala op je arm. Het dier zit op de arm van een oppasser, je krijgt wat uitleg over hoe je je handen en armen moet houden en dan krijg je het diertje op je arm. Schattig hoor, maar ik vind het toch stuitend. Dit alles wordt dan overgoten met een sausje van bescherming van de dieren. Je kan een dier adopteren of geld storten in hun fonds om de tijgers, de koala's of de bilby's in het wild te beschermen.

Meer bewondering had ik dan toch voor wat men in het koalaziekenhuis doet, waar we vorige week langs reden. De inkom was gratis en we kregen een rondleiding van een enthousiaste vrijwilliger die vertelde over het leven van de koala's en ons langs de kooien leidde waar zieke en gewonde koala's werden verzorgd. De meeste dieren worden terug vrijgelaten als ze genezen zijn, maar voor sommige beestjes kan dat niet. We zagen bijvoorbeeld een blinde koala en een koala die nog maar 3 pootjes had. In gevangenschap kunnen ze zich prima behelpen, in het wild natuurlijk niet.

Een paar jaar geleden heeft men een uiterst zeldzame witte koala behandeld. Die hebben ze in het grootste geheim weer vrijgelaten - hij zou een wat te gemakkelijke prooi zijn voor verzamelaars van zeldzame dieren.

Christmas in July - sociale Australiërs

Terwijl jullie in België 21 juli vierden, belandden wij toevallig bij een viering van Christmas in July.

Dit is een feest dat gevierd wordt op 21 juli, ter compensatie voor het feit dat het echte Kerstmis hier midden in de zomer valt en dus geen winterfeest is met de bijhorende gezelligheid. Bij voorkeur trekken sommige Australiërs rond 21 juli zelfs naar de bergen, om een echte White Christmas te kunnen beleven.

Wij kampeerden vannacht toevallig op een camping waar een plaatselijke motorhome club zijn jaarlijkse Christmas in July-etentje hield, en we mochten - tegen betaling weliswaar - mee aanschuiven.

Het feest werd gevierd, compleet met kerstmutsen, kerstverlichting, een kerstboompje, kerstcadeautjes en de onvermijdelijke Engelse Christmas Pudding. De kerstmuziek werd wel vervangen door een plaatselijke zangeres die met behulp van een karaoke-installatie wat covers bracht.

Het gaf ons ook de gelegenheid om een praatje te slaan met de "locals". We hadden o.a. een gesprek met een man die in 1969 vanuit Engeland naar Australië emigreerde met een vrouw, vier kinderen, zijn hele bezit van 600 dollar en 15 kisten als bagage, en hier een goed leven heeft opgebouwd. Hij was net terug van een familiebezoek in Engeland en begreep niet dat niet alle Europeanen veel liever in Australië zouden komen leven. Hij vroeg onze Maarten of die niet liever in Australië zou komen wonen, en schudde niet-begrijpend het hoofd toen die niet bepaald enthousiast reageerde.

Vorige week liepen Anneleen en ik in de supermarkt te bespreken dat we nog brood moesten kopen en waar we dat in 's hemelsnaam zouden kunnen vinden. Een oudere dame liep al een tijdje met haar karretje naast ons - wat we een beetje vreemd vonden. Opeens vraagt ze ons: "What are you looking for?". Wij: "bread". "O", zegt ze, "brood!". Met een duidelijke Nederlandse tongval. Ze wees ons de weg naar het brood en vertelde ons dat ze meer dan 50 jaar geleden uit Nederland geëmigreerd was, maar dat ze eigenlijk geen Nederlands meer sprak. Het ontroerde mij toch een beetje, het zag er ook zo'n echt Hollandse dame uit.

Die behulpzaamheid hebben alle Australiërs wel in zich, ze zijn heel sociaal en willen je helpen waar mogelijk. Sta je op straat een stadsplannetje te bestuderen, dan komen ze vragen welke straat je zoekt. Sta je op de camping aan de motorhome te prutsen, dan vragen ze of ze kunnen helpen. 

Ze zijn er ook altijd op uit om een praatje met vreemden te slaan, te ontdekken waar je vandaan komt en dan hun kennis van België of Europa te etaleren. Ze vertellen dat België dat land is waar zoveel ongelukken gebeuren omdat de mensen er de voorrang van rechts niet respecteren (?), of ze vertellen dat ze gehoord hebben dat het in Londen zo'n slecht weer is en of dat in België ook zo is (nou en of, en het is daar nochtans zomer!). Sommigen zijn heel trots dat ze zelfs weten dat er in België twee talen gesproken worden. Je moet er wat aan wennen, aan dat zoeken van contact, want dat zijn we in België niet zo gewoon. Maar het is best wel aangenaam.

Wat hebben de smurfen met Australië te maken??

Foto gemaakt in Dreamworld, het grootste Australische pretpark. In samenwerking met Dreamworks, dus de thema's zijn Shrek, Madagascar, ...

In de souvenirwinkel ontdekten we dit rek tussen de koala's en de kangoeroes. Onze Belgische trots deed ons toch even de wenkbrauwen fronsen ...

Wonderful Sydney

Sydney was een stad die we natuurlijk niet mochten overslaan. Een gigantische stad met tal van "suburbs" of voorsteden, mijn reisgids noemt het een "olievlek". Ook onze camping bevond zich in zo'n suburb, kilometers verwijderd van het centrum. Gelukkig heeft Sydney een goed vertakt metronetwerk - ik zag het echt niet zitten om met ons bakbeest van een motorhome de stad in te trekken!

Toen we de metro uitkwamen, stonden we midden tussen de indrukwekkende wolkenkrabbers die de skyline van Sydney bepalen. Van daaruit wandelden we richting kust, langs de Art Gallery. Dit museum is opgetrokken in een zeer klassieke stijl, zoals onze eigen musea voor Schone Kunsten. Hoewel er alleen Australische kunstenaars tentoongesteld worden, zijn er op een fries aan de buitenkant tal van namen aangebracht van klassieke Europese kunstenaars - ook onze eigen Rubens staat ertussen!

Het museum staat aan het begin van het gigantische "Domain", een park van 34 ha langs de kust. Dit domein vormde in de tijd van de eerste kolonisten een buffer tussen de woning van de gouverneur en de gevangenenbarakken, dieper het land in.

In het "Domain" vind je ook de Royal Botanic Gardens. Royal, want in de 19e eeuw was de band met de Engelse koningin nog heel belangrijk. Als de Queen op bezoek komt, laat ze trouwens niet na om hier even te komen wandelen.

We sloegen eerst een verkeerde weg in en stootten op een vijgenboom die heel eenzaam langs het pad staat. Op het bordje dat erbij staat, konden we lezen dat hier vroeger een hele "Fig Tree Avenue" liep, maar dat die in de jaren '60 werd vernietigd bij de aanleg van een snelweg om het verkeer in Sydney vlotter te laten verlopen. De M5 loopt inderdaad vlak naast de botanische tuin en snijdt hem af van de rest van het domein. Zoiets kunnen we ons vandaag toch niet meer voorstellen!

De botanische tuin is prachtig, de planten zijn van inheemse maar vaak ook van overzeese oorsprong. Je kan je zo de deftige dames en heren voorstellen die hier in de 19e eeuw kwamen wandelen tussen de inheemse en exotische planten.

Voorbij de botanische tuin zijn we de hele baai van Sydney rondgewandeld: eerst naar Mrs Macquaries Point, genoemd naar de vrouw van een van de belangrijkste gouverneurs van de vroege Australische kolonie. Van daaraf heb je een prachtig zicht op de Harbour Bridge en het Opera House aan de overkant van de baai.







Daarna wandelden we de baai verder rond tot aan het Opera House. Langs de baai heerst een gezellige drukte, met veel winkeltjes en eetgelegenheden. We konden niet aan de verleiding weerstaan om een tijdje te blijven kijken naar de adembenemende act van een acrobaat / clown / entertainer.

Onderweg zagen we ook verschillende winkels met "Belgian chocolates". Allemaal van hetzelfde, blijkbaar goed exporteerbare, merk - dat ik nu persoonlijk niet zo bijzonder vind. Kwestie van marketing, zeker?
We gingen een ijsje kopen. Voor Australisch ijs, dat in het Wijnegem Shopping Center zo duur is, halen ze hier hun neus op, het moet Italiaans ijs zijn. En Anneleen wilde graag een Belgian waffle, maar dat bleek alleen mogelijk met ijs en veel chocoladesaus. Zonder was echt niet mogelijk, men leek het zelfs een rare vraag te vinden.

Zelfs midden in deze drukke stad was er even gelegenheid om de regenbooglori's te voeren. Trouwens ook een favoriete activiteit op de camping! Het zijn echte stadsvogels en ze komen in horden op je hoofd, schouder, arm en hand zitten als je laat zien dat je brood bij je hebt ...

Het Opera House is echt een fantastisch staaltje architectuur, bedacht door een Deens architect met een passie voor zeilen. De gigantische trappen aan de voorkant zijn een ontmoetingsplaats voor jong en oud. Ik had wel graag eens een kijkje genomen in de zalen, maar dat kon alleen voor groepen en toen we er waren was er een opvoering bezig van De Parelvissers van Georges Bizet. We zijn alleen in de foyer geweest en in het toeristenwinkeltjes, waar je mini-Opera Houses kan kopen in alle kleuren en variaties.

Voorbij het Opera House begint de oudste wijk van Sydney, "the Rocks". Terwijl heel Sydney volgebouwd is met wolkenkrabbers, waan je je in deze wijk in een gewone Europese straat met rijhuizen. Of misschien eerder in Bobbejaanland of zoiets. Deze wijk werd in de 20e eeuw verwaarloosd en ging door als een van de gevaarlijkste van Sydney, maar gelukkig heeft men nu ingezien dat historisch erfgoed belangrijk is en is de hele wijk gerestaureerd. Ik vond het echt heel aandoenlijk, en probeerde me in te beelden hoe het moderne Australië hier begon, in de 19e eeuw. 

Hoog boven the Rocks torent de bekende Harbour Bridge, samen met het Opera House hét symbool van Sydney. Schoon van ver maar ver van schoon, vind ik eerlijk gezegd. Maar wel een knap staaltje architectuur. We zijn de brug helemaal overgewandeld, om vanaf de andere kant van de baai nog eens een blik op Sydney te werpen. Het beklimmen van de Pylon lookout of van de stalen brugboog hebben we maar overgeslagen: het eerste omdat we het veel te duur vonden, en het tweede omdat we dat te gevaarlijk vonden. Je wordt wel gezekerd en tal van beroemdheden hebben zich eraan gewaagd, maar wij pasten toch liever.

Maar het zicht van op de brug zelf en vanaf de overkant van de baai op het Opera House en The Rocks met daarachter het moderne Sydney, loonden ook al de moeite. Na een laatste blik op de zonsondergang boven de stad namen we, vermoeid van de lange wandeling, de trein terug naar onze camping.

Big and ugly

Op onze tocht naar het noorden pauzeerden we even bij de Big Banana. Australiërs hadden ons gezegd dat het een must was. Ze leken zelfs fier te zijn op het grote kitsch-gehalte ervan!

En reken maar dat het kitsch is! In heel Australië vind je dergelijke uitvergrotingen van alledaagse dingen: the Big Guitar, the Big Merino (een soort schaap), the Big Pineapple... The Big Banana staat er ter verheerlijking van de bananenplantages die je hier in het noorden vindt. Om een plantage te bezoeken betaal je veel geld, bananen krijg je nauwelijks te zien, de cafetaria is nog ongezelliger dan een schoolkantine en je kan er niet eens bananenijs eten. Het wordt duidelijk dat de Australiërs hun toeristische attracties niet zo goed onderhouden.

Dit onderwerp brengt me bij het Australische voedsel. Pas hier in Australië besef ik dat de Australiërs werkelijk al hun voedsel zelf kweken. En ze zijn er trots op, overal vind je het label "Australian made". Het is natuurlijk een gigantisch eiland met veel verschillende klimatologische streken, dus ze zijn in de mogelijkheid om veel verschillende groenten, fruit en vee te kweken. Maar het gaat toch heel ver: in West-Australië wordt blijkbaar zelfs rijst gekweekt, wat niet zo logisch is in een land dat voortdurend worstelt met droogte. 

Sorry

Paar dagen geen Internet gehad, op sommige plaatsen zels geen GSM-bereik. Ook dat is Australie...

intussen zijn we een heel eind opgeschoten naar het noorden langs de kust van de Stille Oceaan, over de Pacific Highway. Maar toch niet zo snel als we zouden willen. Vandaag regent het, we hopen snel in beter weer te zitten.

De campings hier in het noorden zijn al even toeristisch als aan de Middellandse Zee. Gisteren zijn we, na een teleurstellend bezoek aan een afschuwelijke camping waar de ene tent naast de andere caravan gestouwd stond, gestopt op een sympathieke camping voor surfers, waar verder niks te beleven viel maar waar we vanuit de motorhome zicht hadden op de zee. 's Morgens zagen we alle aspirant-surfers richting strand marcheren, in tenue en met de surfplank onder de arm, om daarna in een kring op de plank op het strand te gaan liggen om de eerste beginselen van het surfen te leren. Grappig!

Ik hoop snel weer wat bij te kunnen schrijven, maar dat zal ervan afhangen of we Internet hebben op onze volgende pleisterplaats. Cheers1

Sad story: the aboriginals

Deze week hebben we het National Museum of Australia in Canberra bezocht. Een mooi en modern museum (pas geopend in 2001), waarin de geschiedenis van Australië wordt verteld, vanaf het ontstaan van het continent tot vandaag.

Ik was oorspronkelijk vooral geïnteresseerd in de verhalen over de eerste kolonisten in Australië, maar ben in het museum erg geraakt door de geschiedenis van de Aboriginals. Het doet allemaal sterk denken aan wat er bv. in de VS gebeurde met de Indianen: ook in Australië pakten de kolonisten land af van de oorspronkelijke bewoners, ze vermoordden hen of staken ze bij elkaar in reservaten, met als gevolg werkloosheid, alcoholisme en achtergesteldheid.

Maar het meest was ik geschokt door wat ik leerde over de "stolen generations". Ik had er wel ooit eens iets over gehoord, maar ik had nooit stilgestaan bij de draagwijdte ervan. Gedurende 100 tot 150 jaar werden Aboriginal-kinderen weggenomen bij hun ouders, als baby of soms zelfs nog als kleuter van 4 jaar. De reden die ervoor werd aangehaald, was dat men de Aboriginals beschouwde als een achterlijk volk en dat men deze kinderen een "degelijke" blanke opvoeding wou geven - vooral kinderen van gemengde afkomst. Die kinderen kwamen terecht bij pleeggezinnen, maar ook soms in weeshuizen, en soms werden ze verwaarloosd en mishandeld.

In het museum zie je een aantal getuigenissen van mensen uit de "stolen generations". Mensen die pas op hun dertigste te horen kregen dat ze Aboriginal waren, of een vrouw die op haar vijfenzestigste voor de eerste keer haar natuurlijke moeder ontmoette.

Gelukkig is de mentaliteit in Australië veranderd. Er is een commissie opgericht, "Bringing them home", die mensen helpt om op zoek te gaan naar hun familie, en in 2008 sprak de pas verkozen premier in het parlement een grote openbare "Apology" uit. Tienduizenden Australiërs volgden die speech in het hele land op grote schermen in open lucht, en de tranen vloeiden overvloedig. Ik heb de TV-beelden toen gezien omdat mijn zus en mijn nichtje erbij waren - mijn nichtje kwam zelfs heel even in beeld -, maar ik begreep toen eigenlijk niet zo goed waar dat over ging.

De tekst van die apology hangt integraal in het museum.

Maar verder zie je ook veel foto's en getuigenissen van de Aboriginals van vandaag. Een volk dat zich opricht uit een moeilijk verleden en mensen die trots zijn op wie en wat ze zijn, op hun verleden en op hun cultuur. Mooi!

Pikant detail: de vlag van de "indigenous Australians" (een politiek correctere term dan Aboriginals") is ... zwart, geel en rood! Weliswaar zwart en rood met een gele bol ertussen ;-)





Naast de geschiedenis van de eerste kolonisten en de Aboriginals, wordt in het museum bijvoorbeeld ook goed uitgelegd hoe nefast het kan zijn om vreemde diersoorten te importeren. Iedereen kent wel het verhaal van de konijnen, die werden ingevoerd omdat iemand zin had om op konijnen te jagen, maar binnen de kortste keren de grootste plaag van Australië werden ...





Even terug naar de eerste kolonisten, want dat blijft toch ook interessant. Ik vind het wel vreemd dat de Australiërs zo weinig doen met hun eigen geschiedenis. We zijn nu in Sydney, waar Botany Bay ligt, de plaats waar James Cook, de ontdekker van Australië, voor het eerst aan land kwam. Maar in Botany Bay is niks te zien, het is gewoon een stuk van de haven. Eigenaardig toch? Zouden ze misschien beschaamd zijn over hun afstamming?

Dierenplezier

Kangoeroes? Ze zitten hier wel, maar voor ons waren ze tot nu toe toch niet zo heel zichtbaar.
Anneleen zag er al enkele op onze tocht van de luchthaven naar Canberra, en ik zag er gisteren in het donker één over de weg springen voor onze motorhome.

Gerlinde zegt dat dat de reden is dat ze niet graag in het donker rijdt: er worden hier heel vaak kangoeroes aangereden. Als je een kangoeroe doodrijdt, ben je zelfs verplicht om te gaan voelen of er niet een kleintje in de buidel zat - brrrr!
Vandaag zijn we ernaar op zoek gegaan en hebben we er een aantal kunnen fotograferen in het Weston Park in Canberra. Nu kunnen we met een gerust hart naar België terug, je kan het toch niet maken om in België te vertellen dat je in Australië bent geweest en dat je geen kangoeroes hebt gezien!

Maar wat ons hier de eerste dagen vooral is opgevallen, zijn de bijzondere vogels. In het straatbeeld zie je hier geen mussen of kauwen, maar hele trossen galahs (een soort kaketoe met opvallend roze borst), kaketoes en Australische eksters. Die Australische eksters zien er anders uit en maken ook een heel ander geluid dan onze Europese eksters. Ze staan bekend als de mooiste zangvogels, het gefluit doet soms een beetje denken aan een merel.

De galahs zitten in troepen op het grasveld of paraderen als een schoolklasje door de voortuintjes in de buitenwijken. De hond Banjo vindt het geweldig om er achteraan te gaan en ervoor te zorgen dat ze in een grote zwerm wegvliegen. Een mooi zicht!









In Weston Park zagen we ook een aantal rosella's, een soort papegaaien met een prachtige bonte vederdracht. Ik denk dat je in België veel geld betaalt voor zo'n beestje!

Als we vanaf vrijdag noordwaarts trekken, hopen we natuurlijk ook wel eens een koala in het wild te zien. Aan eucalyptusbomen alleszins geen gebrek: die staan hier overal, je kan ze ruiken als je in de buurt komt. En wie weet zien we binnenkort zelfs een dolfijn of een walvis ...

In de zak gezet?

Na 2 dagen onderweg te zijn geweest, moesten we in Sydney samen met mijn zus de motorhome ophalen die we via Internet gereserveerd hadden.

Een smoezelig gebouwtje met een zanderige toegang door de opening van een bouwhek deed ons al de wenkbrauwen fronsen.

Er waren verschillende mensen die een motorhome kwamen afhalen, en het was lang wachten eer het onze beurt was. Elke minuut was er eigenlijk al een te veel, na zo'n vermoeiende reis. De kinderen zaten te suffen in de zetels en vielen bij momenten in slaap.

Eindelijk onze beurt. Het ging tergend traag vooruit. Hoewel we alle gegevens hadden ingevuld bij de reservatie, moest alles opnieuw ingetikt worden... met 1 vinger!

Eerste punt dat aan bod kwam: de verzekering. Standaard was er een franchise van 5000 AUD (met de huidige koers meer dan 4000 euro). Dat risico wilde ik toch liever niet nemen: voor de eerste keer links rijden met zo'n groot bakbeest in een vreemd land, ik durf er mijn hand niet voor in het vuur steken dat ik op een maand tijd dan niets ga voor hebben! We hadden dus gekozen voor de (duurdere) franchise van 2500 AUD. Maar de bediende legde ons uit dat dat betekende dat er bij elke schadeclaim opnieuw een borg van 2500 AUD gevraagd zou worden. en als de limiet van de kredietkaart bereikt was, moest je voor voldoende fondsen zorgen, of het contract zou verbroken worden!

We vonden dat zeer straf,maar konden geen kant op: ofwel een risico nemen dat we onverantwoord vonden, ofwel kiezen voor nog een duurdere verzekering, waarbij de franchise tot 0 herleid werd en er bij een schade geval alleen 75 AUD administratiekosten betaald moeten worden. Alweer een paar 100 euro extra kosten!

Er kwamen ook nog diverse andere kosten bij. maat het strafste komt nog. Bij de reservatie hadden we een voorschot betaald van bijna 400 euro. De reservatie was gebeurd via een agentschap, en de bediende beweerde dat dat voorschot hem niet doorgegeven was.We moesten de volle pot betalen...

Tja, daar sta je dan: in 2 dagen geen bed gezien, zwijmelend van de slaap, nog 250 km voor de boeg, moet je nog dergelijke discussies gaan voeren. Na een lange discussie de strijd maar opgegeven en braafjes het volledige bedrag betaald. We gaan er zeker nog achteraan, maar vrezen dat het te maken heeft met de kleine lettertjes, iets met betalen in euro of in AUD.

Na deze discussie kregen we een heel snelle uitleg over het gebruik van de motorhome. De beloofde campinggids had hij niet en het welkomstpak met een aantal basisbenodigdheden werd vergeten, en wij waren te moe om eraan te denken. Een deugdelijke handleiding was er niet, dus we moesten maar alles onthouden wat hij ons vertelde.

Na deze uitputtende en frustreren de ervaring konden we eindelijk vertrekken voor een tocht van 250 km naar Canberra, waar mijn zus Gerlinde en haar dochtertje Ella wonen. Mijn zus nam het stuur - gelukkig maar, ik stelde ongeveer elk kwartier vast dat ik weer een paar minuten in slaap was gevallen! We kwamen daar pas aan toen het al donker was. Dan nog uit puzzelen hoe je de bedden in elkaar steekt, beddengoed bij elkaar zoeken en een hapje eten ... wat waren we blij toen we eindelijk in ons bed konden kruipen!

Vermoeiend en boeiend

Op je 49e je eerste luchtdoop - en wat voor een! Dusseldorf-Frankfurt, Frankfurt-Shanghai, Shanghai-Sydney. Drie vluchten in 2 dagen tijd, waarvan 2 van meer dan 10 uur...

Comfortabel was het toch niet echt. Alles is gericht op efficient gebruik van de ruimte. Weinig beenruimte, weinig plaats in het gangpad, te weinig toiletten voor zoveel mensen. 

Je leert ook het verschil in kwaliteit kennen tussen de verschillende luchthavens. In Frankfurt vind je in de wachtruimtes een aanta ligzetels. Toegegeven, niet veel, en je moet geduldig wachten tot er eentje vrij komt. Maar met wat geduld hebben we er 2 kunnen bemachtigen. Wat een zaligheid! Ons reiskussentje erop en ogen sluiten... We waren al op van 6 uur en er wachtte ons nog een lange reis!

In Shanghai heb je die dingen niet, je kan alleen gaan liggen op een paar aaneengesloten stoelen, maar je moet dan al zoeken tot je er 3 vindt zonder leuning ertussen. Je kunt daar wel in elke toiletruimte sterilized water tappen, je krijgt er zelfs een soort papieren flesje bij, De Chinezen lijken er dol op te zijn, vermoedelijk vanuit hun manische angst voor virussen en bacterien, Ik vond het niet te drinken en volgens mij is het zelfs ongezond, mijn moeder heeft me altijd geleerd dat je geen gedistilleerd water mag drinken.

Dan maar een ijsje gekocht. Betalen met creditcard, want met iets anders dan RMB (yuan maar dat heeft een andere naam, rinminbi of iets dergelijks) kan je er niet betalen, zelfs niet op de luchthaven.

In Shanghai kan je als transitpassagier ook je bagage niet laten doorreizen. Afhalen en opnieuw inchecken. Lang wachten aan de incheckbalie en aan de paspoortcontrole. We liepen ook verloren, het was niet duidelijk waar we naartoe moesten en het Engels van de Chinezen was niet van aard om ons snel verder te helpen. Het gekke is dat we opeens in de hal stonden en gewoon naar buiten konden wandelen - hoewel we niet eens een visum hadden voor China! Hebben we maar niet geriskeerd...

Sydney ging een heel stuk vlotter. Men maakte ons in het vliegtuig al bang voor de strenge voedselcontrole. Dus wij braaf al het snoep en snacks die we nog hadden, weggegooid. Onnodig eigenlijk, het ging heel vlot. Terwijl we stonden te wachten om ons paspoort te laten controleren, kwam er een dame langs die informeerde of we eten bij ons hadden. Ze was vooral geinteresseerd in fruit, groenten en vlees, de rest had blijkbaar niet zo veel belang. Ze vermoedde dat die Belgen toch alleen maar chocolade bij zich hadden, ik veronderstel dat de Chinezen op dat gebied een groter probleem vormen. Ik kreeg een stempel op mijn kaart en er werden verder geen vragen over gesteld, onze bagage werd ook niet bekeken.

Zoals mijn zus had gesuggereerd, had ik op de kaart ook netjes ingevuld dat ik medicijnen bij me had. Snel opsommen welke soort medicijnen dat waren (drugs heeft in het Engels natuurlijk een dubbele betekenis ...) en we mochten verder. Eindelijk gearriveerd!