Comfortabel was het toch niet echt. Alles is gericht op efficient gebruik van de ruimte. Weinig beenruimte, weinig plaats in het gangpad, te weinig toiletten voor zoveel mensen.
Je leert ook het verschil in kwaliteit kennen tussen de verschillende luchthavens. In Frankfurt vind je in de wachtruimtes een aanta ligzetels. Toegegeven, niet veel, en je moet geduldig wachten tot er eentje vrij komt. Maar met wat geduld hebben we er 2 kunnen bemachtigen. Wat een zaligheid! Ons reiskussentje erop en ogen sluiten... We waren al op van 6 uur en er wachtte ons nog een lange reis!
In Shanghai heb je die dingen niet, je kan alleen gaan liggen op een paar aaneengesloten stoelen, maar je moet dan al zoeken tot je er 3 vindt zonder leuning ertussen. Je kunt daar wel in elke toiletruimte sterilized water tappen, je krijgt er zelfs een soort papieren flesje bij, De Chinezen lijken er dol op te zijn, vermoedelijk vanuit hun manische angst voor virussen en bacterien, Ik vond het niet te drinken en volgens mij is het zelfs ongezond, mijn moeder heeft me altijd geleerd dat je geen gedistilleerd water mag drinken.
Dan maar een ijsje gekocht. Betalen met creditcard, want met iets anders dan RMB (yuan maar dat heeft een andere naam, rinminbi of iets dergelijks) kan je er niet betalen, zelfs niet op de luchthaven.
In Shanghai kan je als transitpassagier ook je bagage niet laten doorreizen. Afhalen en opnieuw inchecken. Lang wachten aan de incheckbalie en aan de paspoortcontrole. We liepen ook verloren, het was niet duidelijk waar we naartoe moesten en het Engels van de Chinezen was niet van aard om ons snel verder te helpen. Het gekke is dat we opeens in de hal stonden en gewoon naar buiten konden wandelen - hoewel we niet eens een visum hadden voor China! Hebben we maar niet geriskeerd...
Sydney ging een heel stuk vlotter. Men maakte ons in het vliegtuig al bang voor de strenge voedselcontrole. Dus wij braaf al het snoep en snacks die we nog hadden, weggegooid. Onnodig eigenlijk, het ging heel vlot. Terwijl we stonden te wachten om ons paspoort te laten controleren, kwam er een dame langs die informeerde of we eten bij ons hadden. Ze was vooral geinteresseerd in fruit, groenten en vlees, de rest had blijkbaar niet zo veel belang. Ze vermoedde dat die Belgen toch alleen maar chocolade bij zich hadden, ik veronderstel dat de Chinezen op dat gebied een groter probleem vormen. Ik kreeg een stempel op mijn kaart en er werden verder geen vragen over gesteld, onze bagage werd ook niet bekeken.
Zoals mijn zus had gesuggereerd, had ik op de kaart ook netjes ingevuld dat ik medicijnen bij me had. Snel opsommen welke soort medicijnen dat waren (drugs heeft in het Engels natuurlijk een dubbele betekenis ...) en we mochten verder. Eindelijk gearriveerd!
Dan maar een ijsje gekocht. Betalen met creditcard, want met iets anders dan RMB (yuan maar dat heeft een andere naam, rinminbi of iets dergelijks) kan je er niet betalen, zelfs niet op de luchthaven.
Zoals mijn zus had gesuggereerd, had ik op de kaart ook netjes ingevuld dat ik medicijnen bij me had. Snel opsommen welke soort medicijnen dat waren (drugs heeft in het Engels natuurlijk een dubbele betekenis ...) en we mochten verder. Eindelijk gearriveerd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten